Ta książka zabierze Cię w wyjątkową podróż po Japonii, kraju pełnym tajemnic i kontrastów. Od futurystycznego zgiełku Tokio po owiane legendami mistyczne wyspy, od majestatycznych świątyń Kioto po kulinarne osobliwości ― odkryjesz, jak codzienność splata się tu z duchowością, a nowoczesność harmonizuje z tradycją. Zanurz się w fascynujące opowieści o japońskich pociągach, rytuałach kąpieli, sporach o wyspy czy kulturze kopiowania. Zajrzyj do miejsc, w których natura zachwyca i przeraża, a ludzie wynoszą na ołtarze to, co przybyszom może się wydawać niewyobrażalne. To nie jest zwykły reportaż ― to wyprawa pełna emocji, zaskoczeń i inspiracji. Wyrusz na spotkanie z Japonią, która nie przestaje zadziwiać! Idealna lektura dla każdego, kto pragnie poznać prawdziwe oblicze tego niezwykłego archipelagu.

Wenecja ma wiele nieznanych obliczy. W naszej książce zabieramy Czytelnika w niezwykłą podróż po wyjątkowym mieście na wodzie.

W Arsenale, którym inspirował się Dante piszący Boską komedię, zobaczymy, jak w średniowieczu powstała taśma produkcyjna i jak budowano flotę przesądzającą o znaczeniu Wenecji. W Harry`s Bar przekonamy się, jacy malarze wpłynęli na stworzenie drinka Bellini i przekąski carpaccio, a także, kto po Wenecji przechadzał się z gepardem na smyczy. Opowiemy o tym, dlaczego portret jednego doży został zamalowany na czarno, gdzie otwarto pierwsze na świecie `okno życia`, czym była `kwarantanna`, dlaczego św. Marka obłożono kawałkami wieprzowiny i jak to się stało, że Wenecja dała światu słowo `getto`.

I dalej: skąd wzięło się publiczne oświetlenie, dlaczego w jednym sotoportego (charakterystycznym przejściu) leży marmurowa płytka, na którą Wenecjanie nigdy nie nadeptują, i co oznaczają płyty z dużą ilością tekstu rozsiane po całym mieście albo skrzynki z otwartą paszczą lwa. Będzie o Casanovie, o Veronesem, który tak namalował Ostatnią wieczerzę, że groziła mu ekskomunika, o chórze sierot prowadzonym przez Vivaldiego i o Morosinim, który uszkodził ateński Akropol. Zajrzymy do najstarszej kawiarni i pierwszego na świecie show roomu, który w latach 60. XX wieku otworzyła marka Olivetti (producent maszyn do pisania).

Wyjaśnimy dlaczego miasto budowano na mokradłach laguny i jak to technicznie było możliwe, jak się w Wenecji dostarcza towary codziennego użytku, jak się transportuje chorych i dlaczego worek ze śmieciami spuszcza się po sznurku. A także dlaczego Woody Allen nie kupił Ca` Dario, a wielki koncert Pink Floyd doprowadził do zjawiska znanego obecnie jako overtourism.

Całość uzupełniamy czarno-białymi, klimatycznymi zdjęciami, które są dla nas przeciwwagą dla krzykliwych, idealnie pięknych weneckich `widokówek`. Przy okazji przemycamy nieco wskazówek, jak i kiedy zwiedzać to miasto, by trochę lepiej je zrozumieć i w pełni docenić jego wspaniałość.

Gdybyśmy mieli wybrać tylko trzy powody, za które kochamy Albanię, byłaby to wszechobecna zieleń, przepyszna kuchnia i gościnni mieszkańcy. A są przecież jeszcze turkusowe morze i piękne plaże, zjawiskowe góry i malownicze szlaki, osmańskie miasta, zamki, świątynie, antyczne zabytki, wreszcie ― ciekawa kultura!

W naszym przewodniku opisaliśmy miejsca, które warto zobaczyć w Albanii. Dzięki niemu poznasz jej historię i przyrodę, znajdziesz tu także odpowiedzi na wiele pytań. Dlaczego gościnność jest dla Albańczyków sprawą honoru, a jeden z odcinków programu Top Gear kręcono na trasie SH8? Gdzie można wypatrywać delfinów? Skąd w Albanii tysiące bunkrów i pomnik Hilary Clinton? Co wspólnego mają z tym krajem lord Byron i Leonardo DiCaprio? W jaki sposób w Albanii koegzystują ze sobą różne religie? Które miasto nie ma sygnalizacji świetlnej, a w którym znajduje się największy amfiteatr na Bałkanach?

W przewodniku nie mogło zabraknąć planów wyjazdów i praktycznych wskazówek, w tym informacji o najlepszych restauracjach, polecanych noclegach czy transporcie zbiorowym. Do każdej podróży warto się dobrze przygotować, więc zaczynajmy ― poznaj Albanię, ostatni taki kraj!

Zainspirowała mnie idea zdobycia w szalonym tempie wszystkich czternastu najwyższych szczytów świata. Miałem nadzieję wspiąć się na nepalskie imponujące wierzchołki Annapurny, Dhaulagiri, Kanczendzongi, Mount Everestu, Lhotse, Makalu i Manaslu, popędzić na Nanga Parbat, Gaszerbrumy I i II, K2, Broad Peak w Pakistanie, a na końcu zdobyć niepokojące ośmiotysięczniki Tybetu — Czo Oju i Sziszapangmę. Ale dlaczego? Te miejsca należą do najbardziej niegościnnych na naszej planecie, a wyzwanie, jakie przed sobą postawiłem, z założeniem, że zrealizuję je w mniej więcej pół roku, większości ludzi może się wydać szaleństwem. Mnie jednak zdawało się szansą na udowodnienie światu, że wszystko — cokolwiek — jest możliwe, gdy w plan angażuje się serce i umysł. Przyszedłem na świat w wiosce o nazwie Dana w zachodnim Nepalu, byłem biedny od urodzenia. Jako dziecko chodziłem boso, bo moja rodzina nie miała pieniędzy nawet na buty. W ten sposób nabyłem odporności, której potrzebowałem, aby dołączyć do Gurkhów, jednej z najbardziej nieustraszonych sił w armii brytyjskiej. Następnie wbrew wszelkim przeciwnościom zostałem pierwszym w ponad 200-letniej historii Gurkhów żołnierzem, który dołączył do Special Boat Service. Z tą jednostką służyłem w najniebezpieczniejszych strefach wojennych na świecie. Nadszedł jednak taki moment, że chciałem doświadczyć czegoś nowego. Kiedy byłem dzieckiem, nie myślałem o tym, by zostać himalaistą, aż do momentu kiedy, trochę przez przypadek, po raz pierwszy związałem się liną z Dorje, moim przyjacielem i mentorem wspinaczkowym. W Anglii ludzie ciągle zadawali mi to samo pytanie: ― To jaki jest ten Everest? Kumple nieobeznani z geografią Nepalu wyobrażali sobie prawdopodobnie, że miałem go zaraz za płotem. Wyglądali na rozczarowanych, gdy przyznawałem, że nigdy nie widziałem nawet bazy pod Mount Everestem, nie mówiąc już o wspinaczce powyżej niej, co skłaniało niektórych żołnierzy do kwestionowania mojej siły. Po dziesięciu latach pytań i żartów i mnie dopadła pokusa zdobycia szczytu. A więc dobrze, pomyślałem. Spróbuję zdobyć Dach Świata. Na wierzchołku byłem zachwycony widokami. Z wrażenia odebrało mi mowę. Ogarnęło mnie poczucie dumy, połączone z czymś w rodzaju oczekiwania. W tamtej chwili byłem jedyną na Ziemi osobą, która stała w jej najwyższym punkcie. Wtedy pojawił się mój projekt, coś, o czym nikt nie pomyślał, że jest możliwe ― zdobycie wszystkich czternastu gór „strefy śmierci” w siedem miesięcy. Dotychczasowy standard zdobywania najniebezpieczniejszych szczytów świata wynosił siedem lat, dziesięć miesięcy i sześć dni. Pokonałem to osiągnięcie w ciągu sześciu miesięcy, pobiłem przy tym kilka rekordów świata.